داستان‌هایی بدون دکوپاژ

درباره این کتاب

عميق و دقيق آگاه نيستی كه انچه تو را برانگيخته می‌كند و عامل گفتگوی ذهنی تو با كلمات و حروف می‌شود و مانند يك مجسمه به فرم‌ها و فضاهای ذهن تو جان می‌بخشد چيست. اين يك درد بی‌درمانی است كه دلايلش روشن و واضح نيست. دنيايی است كه قرار است جان بگيرد و شايد نقش يك ناجی را برای روح پر دردی بازی كند كه ميل به بودن و متحقق كردن وجود را در خود دارد . 
به قول مارگريت دوراس «نوشته، برای خودش و برای جسم و جان خودش هم ناشناخته است. نوشتن حتی بازتاب هم نیست. نوعی مایه است که آدم در خودش و در خویشتن خودش دارد، خویشتنی که در عین حال شخص دیگری است ولی به موازات آدم ظاهر می‌شود، پیش می‌رود و در عین حال نامرئی است، با اندیشه و خشم قرین است، گاهی هم با کنش خاص خود با خطر از دست دادن زندگی مواجه می شود.»
وقتی تو گذشته‌ای را از دست می‌دهی، گاهی ممكن است رويايی را بدست آوری كه با نمايشی از حروف و كلمات،  جهان ذهنی را برای خواننده بازسازی كنی، بدون آنكه اصرار ورزی  و ترديد كنی به نويسنده بودن و يا نبودن، قصه‌هايی كه اگر جان و توان باشد امكان به تصوير كشيده شدن، آن هم با مديومی مانند سينما را دارند،  اما بدون دكوپاژ. 

توضیحات ناشر

مانیا اکبری را همه از روی فیلم‌هایش می‌شناسند٬ فیلم‌هایی که درنوع خودشان بسیار جنجال‌برانگیز هستند. فیلم‌هایی که بسیاری از تابوهای اجتماعی را زیر سوال برده‌اند و حرف‌هایی زده‌اند که شاید به مذاق جامعه سنتی چندان خوش نیاید. اما این طرز فکر، راه را برای فیلم ساختن و حرف زدن مانیا اکبری نبسته است. این روزها که مانیا از ایران خارج شده نیز بیکار ننشسته است. او این بار رفته است سراغ داستان‌نویسی تا باز هم همان حرف‌ها و کارهای تابوشکن تند را این بار در داستان‌هایش به تصویر بکشد. بخشی از داستان‌های مجموعه داستان‌هایی بدون دکوپاژ در لندن می‌گذرد و بخشی در تهران٬ در روزهایی که معلوم است مانیا می‌خواهد بین زندگی این روزهایش و خاطراتی که از تهران دارد رابطه برقرار کند٬ راز سرگشتگی‌های امروزش را در آن روزها پیدا کند و نقب بزند به همه آن چه در تهران جا گذاشته است. مجموعه «داستان‌هایی بدون دکوپاژ» شاید چندان مجموعه داستان منسجمی نباشد٬ اما همان جسارت‌های مانیا را در فیلم‌سازی دارد و فضاسازی‌ها و تصویرسازی‌های قوی آن خواننده را متحیر می‌کند. این مجموعه گذشتن از همان مرزهایی است که شاید نشان دادن‌شان در چارچوب فیلم‌هایی که مانیا در ایران می‌ساخت ممکن نبود و حالا او همه آن‌‌ها را در قالب داستان تعریف کرده است. داستان‌های بدون دکوپاژ مثل فیلم‌های مانیا شبیه به کارهای تجربی است٬ مانیا همه آن چیزی را که در دل‌اش گذشته برای شخصیت‌های داستان‌هایش نوشته است٬ چیزهایی که ممکن است بسیاری تجربه‌اش کرده باشند٬ اما کم‌تر جرات بیرون ریختن‌اش را داشته‌اند.

این کتاب در تاریخ ۳۰ خرداد ماه ۱۳۹۲ (۲۰ ژوئن ۲۰۱۳) منتشر شده است.