مرغابی روانی، دیوانه ها و دانشکده

درباره این کتاب

«مرغابی روانی، دیوانه‌ها و دانشکده»، یادمانِ سرکشی‌ها و سرگشتگی‌های دیوانه‌ای از دیوانه‌های پُرشورترین دانشکده‌ی جهان است. دانشکده‌ای که نَه «نانتری» بود، نَه در «سوربُن» و ماه و سالی که نَه مِی بود و نَه ۱۹۶۸؛ با این همه، من دیدم، ما دیدیم «دانیل کوهن بندیت» را که به احترامِ ما، به احترامِ آن همه دیوانه، سَر فرود آورد...

«پُمپیدو» با لبخند و با کُلاهی به گشادیِ «رِفورم» بازگشته بود؛ دیوانه‌های دانشکده امّا کُلاه سَرِشان نمی‌رفت و نرفت. با مُشتِ‌شان به دیوار و چاقویِشان در جیب، می‌نوشیدند، می‌کشیدند، می‌خواندند و می‌خندیدند به ریش بی‌ریشه‌ی «اصلاحات» که نه تکیه‌شان به بادهای هرزه‌ی دیروز بود و نه به دیوارِ کَجِ «گرافین»های امروز؛ و دود می‌شدند با علفِ «آنارشی» و رود می‌شدند با کِشمِشِ ۵۵ و نابود می‌شدند: مَنگِ بَنگِ بادهای شمال؛ کتابخانه‌هایِ سیّاری که اَنگِ «لُمپَن» را به جانِ شیفته می‌خریدند امّا تَن به تُفِ سربالای شیک‌اندیشیِ بورژوازی و گُه‌کاریِ خرده‌بورژوای تدارکاتچی نمی‌دادند. کوهپایه‌های سرشار از تمشکِ وحشی در مِه که مَست می‌کردند و «کمیته‌های انظباطی» به تُخمِشان هم نبود که عشقی اگر بود زیر آن درختانِ پرتقال بود در نَمِ باران و نَمِ‌ نشئگیِ علف و فریادی اگر بود، سُرخ بود و از آنِ آن حنجره‌ها...

«مرغابیِ روانی...» تُحفه‌ایست عشق‌آورد، پیشکشِ «اَژدر»، قهوه‌چیِ کافه‌ی متروکِ رو به روی دانشکده، خرس‌اِشکَمی با قلبِ گنجشگک، مَرامنامه‌ی آخر با یک سماور، یک قوری شکسته و تنها دو دست استکانِ لَب‌پَر، رفیقِ دَنگِ دیوانه‌های دانشکده که قهوه‌ترین قهوه‌های کافه‌ترین کافه‌های جهان به گردِ پایِ چایِ بی‌رنگَش نمی‌رسید!   

*
«چه خواستنی‌ست ماه
وقتی تو نیستی؛
من مردِ شنیدنِ صبحَت به خیر نیستم
به من بگو شَب خوش!

باید بخوابَم
باید بخوابَم
باید به کافه برگردم
میزها را بچینم
لیوان ها را پُر کنم
چراغ را روشن؛
برای آوازه‌خوان و رقاصّه‌هایی که می‌آیند
برای مشتریانِ شبانه‌اَ‌م
گُلفروش‌هایی که شکستند:
دیوانه‌هایِ دانشکده!
برای دزدها و دوستانِ آدمکُشَم
برای تو
برای کسانی که در قلبِ من قدم می‌زنند.»
 

توضیحات ناشر

شاعر شعرهای «مرغابی روانی...» در تنهایی خودش برای معشوقه‌اش شعر می‌گوید. حرف‌هایی که برای معشوقه‌اش می‌زند هیچ معلوم نیست به گوش آن که او می‌خواهد برسد یا نه. شاید هم اصلا مهم نباشد که برسد یا نرسد. آن‌چه شاعر می‌خواهد واگویه تلخی لحظه‌هایی است که بی‌معشوق بر او می‌گذرد. لحظه‌ها و ثانیه‌هایی که فقط خودش از میزان درد و رنج و سیاهی‌شان خبر دارد. انگار که معشوقه برای‌اش بهانه باشد و مهم نباشد دیگر شعرهایش را بخواند یا نه: «سهمِ من این نبود/ سهم من این نبود/ که پشتِ مترسک‌ها پناه بگیرم/ و برایت بنویسم/ در چارفصلِ چشم‌هایِ تو/ پروانه‌یِ خیسی نشسته است/ که تور می بافد/ و از ریسمانِ سیاه و سفید عشق/ می‌ترسد.»

این کتاب در تاریخ ۲۸ دی ماه ۱۳۹۲ (۱۷ ژانویه ۲۰۱۳) منتشر شده است.