حتما خبر دارید که نشر نوگام قرار است کتابی از دوریس لسینگ، نویسنده انگلیسی، منتشر کند به نام «زیر پوست من» که مهرشید متولی آن را ترجمه کرده است. دانیال حقیقی هم که از نویسندگان نشر نوگام است به دلیل علاقه‌ای که به این نویسنده دارد و برای حمایت از انتشار این کتاب در نشر نوگام مطلبی درباره لسینگ نوشته که آن را می‌خوانید.

۱. لسینگ تحصیلات دانشگاهی نداشت

دوریس لسینگ، بیشتر از آنچه فکرش را بکنید، سرکش بود. او در چهارده‌سالگی مدرسه را برای همیشه ترک کرد، اما کتاب‌خوان حرفه‌ای بود و عضویت در کلوب‌های کتاب‌خوانی هسته اصلی فعالیت‌های اجتماعی‌اش را تشکیل می‌داد. لسینگ دایره مطالعاتی وسیعی داشت و دانش و اطلاعات برآمده از این مطالعات را در بسیاری از کتاب‌هایش می‌توان دید. لسینگ در داستان‌هایش نشان می‌دهد که نویسنده بسیار باسوادی است، اما خب به هر حال مدرک دانشگاهی نداشت.

۲. لسینگ کمیک‌استریپ نوشته است

یکی از عجایب دوریس لسینگ این است که در ژانرهای مختلفی کار کرده، او حتی کمیک‌استریپ هم نوشته است. شاید ظاهر این بانوی سالخورده با ظاهر فرانک میلر کابوی قابل مقایسه نباشد، اما کتاب «Playing the game»‌اش قطعا با «Sin City» فرانک میلر قابل مقایسه است. لسینگ این کمیک فانتزی را سفارشی و با همکاری آرتیست‌ مشهور کمیک‌کار، چارلی اَدلارد، نوشته که چندین بار هم تجدید چاپ شده است.

۳. لسینگ بداخلاق و تندمزاج بود

خبر نوبل که منتشر شد، خبرنگار‌ها به در خانه‌ لسینگ هجوم بردند. پیرزن در آستانه‌ نود سالگی از خرید روزانه برمی‌گشت. وقتی خبرنگار‌ها از او پرسیدند که به خاطر بردن این جایزه چه احساسی دارد، چیزی گفت شبیه به این:« فکر کردین حالا من مونده نوبل بودم، هان؟ پاشین برین بذارین به کارمون برسیم.» لسینگ در اکثر متون شرح حال‌گونه‌اش بسیار تند و تیز است و این حالت او را بسیاری از دوستان و اطرافیانش هم تایید کرده‌اند. دوریس لسینگ نویسنده بدبینی بود.

۴. یکی از ترسناک‌ترین کودکان تاریخ ادبیات از مخلوقات لسینگ است

بن، فرزند پنجم یک خانواده‌ی ایده‌آل اروپایی، کودک مسئله‌داری بود که حالت عادی نداشت، حیوان‌آزار بود و بعدتر وقتی وارد دنیای بزرگسالان شد، به یک خرابکار درست و حسابی تبدیل شد، اما پیش از آن، خانواده ایده‌آل‌اش را کاملا متلاشی کرد. بن، شخصیت محوری رمان فرزند پنجم، از مشهورترین و ترسناک‌ترین شخصیت‌های کودک در تاریخ ادبیات است.

۵. لسینگ علمی-تخیلی‌نویس هم بود

درست است که وقتی لسینگ رمان‌هایی در مورد فضا و کهکشان‌ها نوشت، چندان به مذاق منتقدان خوش نیامد و برای مثال از رمان Canopus in Argos دفاع نکردند و آن را جزءِ کار‌های متوسط لسینگ دانستند، با این حال، امروز بدیهی است که این تخیل متکثر و حیرت‌انگیز لسینگ بود که اعضای هیات انتخاب جایزه نوبل را قانع کرد تا جایزه را به لسینگ بدهند، نه صرفِ فمنیست بودن‌اش.