جزیره سلاخی

درباره این کتاب

 با تعجب نگاهم کرد و پرسید: «فقط تو ۷۲ ساعت نوشتیش؟»
 از آن لبخندهای مصنوعی کشیدم رو صورتم و سرم را به نشانه‌ی تایید تکان دادم... . اردیبهشت ماه ۹۱ رها -همسرم- برای شرکت در مراسم سالِ پدربزرگِ  مرحومش به کویر رفت. او ۷۲ ساعت نبود و من در تمام این مدت "جزیره‌ی سلاخی" را نوشتم. هیجان عجیبی داشتم. احساس می‌کردم جانوری در حالِ زاده شدن از من است که تنش موجودیتم را و روحش وجودم را می‌بلعد. جانوری که اصلاً شبیه سایر برادران و خواهران بزرگ‌تر و پیش‌ترِ خودش نبود. وقتی تمام شد، احساس می‌کردم چند تُن آهن از پشتم برداشته شده است. دو سالی بود که تمام نوشته‌هایم به سفارش این و آن شکل می‌گرفت و جای فراخی برای خودم، تفکراتم و خواسته‌هایم وجود نداشت. رها می‌گفت: «لبریز شده بودی؟ لبریز از عصیان و فغان. یه دفعه همه رو به دنیا آوردی.» به دنیا آوردم و شد جزیره‌ی سلاخی. جانوری چَند چِشم و بد ادا با پوستی ضخیم و لایه‌های درونی عجیب. داستان بلندی که نه من، بلکه کمتر کسی می‌تواند خوب نگاهش کند. یکی می‌گفت: «امیررضا مافی دچار انحطاطِ اخلاقی شده است.» و یک نفر دیگر با دیگران پچ پچ می‌کرد که «یارو دیوانه شده است.» احساس کسانی را داشتم که فرزندان خارق‌العاده به دنیا می‌آورند. فرزندانی که شبیه سایرین نیستند و یک مُشت ابله به آنها انگِ بدشگونی و نحسی می‌آویزند. آن نگاه‌های سنگین و چندش‌آور روی مغزم، زیاد سنگینی می‌کرد. حتی خیلی‌ها از سر مهربانی گفتند: «اگه این کارو چاپ کنی، تمام آبروی جمع کرده‌ت رو به باد می‌دی، آینده‌تو می‌سوزونی...» و من که جانوری غریب، زاده بودم مدام این حرف‌ها را دوره می‌کردم؛ به حال این فرزند ناخلف غُصه می‌خوردم و به حال خودم که این مولود را دوستش داشتم. یکی از ناشرین گفت: «اگه این کتابو من چاپ کنم، هم تو از بین می‌ری و هم نشر ما....» و من مجبور شدم، جانور ۷۲ ساعته‌ام را که هیچکس باورش نمی‌کرد و همه آن را منحوس و بدیُمن می‌پنداشتند، بَردارم و مانندِ یک مادر درمانده، با گیسوانی رنگ شبق، چسبیده به پیشانی و چادر به دندان گرفته قید کاغذی شدنش را بزنم و آن را در آن سوی دنیا به نوگام عزیز بسپارم که احتمالاً برای گام‌های نو تاسیس شده است و ما نیز وصله‌های ناجور آنیم. ‌

جزیره‌ی سلاخی، تمام فریادهای تلمبار شده‌ی من در این سال‌های سکوت است، تمام فریادهایی که باید بر سر جامعه‌ی رو به زوالمان می‌کشیدم. بر سر آدم‌هایی که نمی‌فهمند در حال سقوطند و ما نیز، بی‌آنکه خودمان بدانیم... . تمام آدم‌هایی که جزیره‌های خودشان را فراموش کرده‌اند و مدام دنبالِ حکمرانی بر جزایر دیگرند و سیری ندارند. حیا نمی‌کنند و می‌میرند، بی‌آنکه بفهمند. و جزیره‌ی بزرگ‌تر را نیز سلاخی کردند، از بس که نمی‌فهمند.

جزیره‌ی سلاخی که جانور عجیب و غریب من است، نمادِ زندگی شوم امروزی ماست که هیچکس به روی خودش نمی‌آورد، نگاهش نمی‌کند و همه از سرنوشت محتومشان انگار بی‌خبرند. شما... اما لطفاً به این جانورِ من نگاه کنید.

توضیحات ناشر

جزیره سلاخی داستانی نو و با ایده‌ای خلاقانه در حوزه ادبیات داستانی ایرانی به زبان فارسی است. ژانر جنایی/وحشت در میان داستان‌های ایرانی بسیار بکر و دست نخورده است و نویسنده‌ی جزیره سلاخی به خوبی از عهده این کار بر آمده است به طوری که خواننده تنها با خواندن چند صفحه، داستان را بی‌وقفه تا آخر می‌خواند و کتاب را زمین نمی‌گذارد. این ویژگی اصلی داستان‌های این ژانر است که جزیره سلاخی در آن موفق بوده است. جذابیت خاتمه داستان طوری است که خواننده را تا ساعت‌ها پس از اتمام داستان با خود درگیر می‌کند. یکی دیگر از عوامل این درگیری ذهنی ساختار فیلم‌گونه داستان است که به نوعی دور باطل را به تصویر می‌کشد. داستان، فیلمی است که فیلمنامه‌اش را شخصیت اصلی داستان نوشته است. در این ساختار و شکل روایت حتی نوعی فاصله گذاری هم دیده می‌شود. بی پرده بودن و روایت عریان صحنه‌های قتل و سلاخی از زاویه دید قاتل که همزمان حس درونی خود را هم بیان می کند، داستان را جذاب کرده است. اگر همین یک نکته دلیل عدم اجازه انتشار آن در ایران باشد، انتشار آن به صورت کامل و دست‌نخورده کار مهمی است.

این کتاب در تاریخ ۲ مهر ماه ۱۳۹۲ (۲۴ سپتامبر ۲۰۱۳) منتشر شده است.