اورلاندو

درباره این کتاب

نوشتن رو از دوم راهنمایی شروع کردم. وقتی که تو زنگ انشا اشک خودم و هم معلم رو در آوردم. هنوز یادم هست که آقای امینی به من  ۲۰ داد و زیرش با اون دست خط گله گشادش نوشت آقای طامه انشای شما را فراموش نمی‌کنم.

از همون روز بود که شروع کردم به نوشتن. اوج نوشتن‌های من دوم دبیرستان سر کلاس‌های آقای فرهاد بیگی بود. پیرمردی با جذبه و ریزه میزه که توی این مدارس که فقط بچه‌ها رو شست‌وشوی مغزی می‌دن تلاشش رو کرد که بیدارمون کنه. ولی معمولا بچه‌ها سر کلاسش می‌خوابیدن و خود من هم بعد از سه سال جون کندن توی دانشگاه مهندسی تونستم بیدار شم.

اورلاندو زمانی متولد شد که دیگه قید همه چیز رو زده بودم. یک حرکت انتحاری. منی که تمام عمرم رو داشتم با تصمیمات پدر و مادر زندگی می کردم و حالا ۵ ترم بود که داشتم توی تهران مرکز مهندسی کامپیوتر می‌خوندم. نزدیک بهمن ۹۱ بود که قید همه چیز رو زدم و عزمم رو جزم کردم که برم به سمت اون چیزی که می‌خوام؛ ادبیات نمایشی. روز های سختی بود. از یک طرف انصراف از دانشگاه، از طرف دیگه خوندن برای کنکور مجدد و از طرفی دیگه غرغرهای همیشگی پدر و مادر. توی همون روزا بود که اورلاندو شروع شد به شکل گرفتن. شاید در جواب اون حرف پدر که گفت:

- خب می‌دونم نویسندگی چیه ولی منظورم کاره! شغل! می‌خوای چیکاره شی؟ این رو به من بگو!

اورلاندو چهارمین نمایشنامه‌ای بود که می‌نوشتم.  قبلش دو تا کمدی کوتاه داشتم که دیالوگ‌نویسی‌شون خیلی به دلم نمی‌نشست و یک نمایشنامه برگرفته از فالووینگِ کریستوفر نولان.

با خودم عهد کرده بودم تا این وضع دیالوگ نویسی ام درست نشد سراغ نمایشنامه نوشتن نرم. خوندم و خوندم و خوندم و یک روز دیدم که اورلانو آماده و شسته رُفته روی میزمه. وقتی می‌نوشتمش خودم تعجب می‌کردم. منی که علاقه ای به مونولوگ‌های بلند نداشتم حالا داشتم مونولوگ‌های ده خطی می‌نوشتم. منی که علاقه‌ای با ارتباط مستقیم با مخاطب نداشتم حالا یکی از شخصیت‌هام رو راوی‌ای گذاشتم که مستقیم با تماشاگر حرف می‌زنه. و از همه عجیب‌تر حضور یک راهبه توی نمایشنامه‌ام بود!

بین خودمون بمونه. اورلاندو به من اعتماد به نفس داد. وقتی کار تموم شد و از اول تا آخر خوندمش، احساس خوشحالی کردم. مثل دفعه‌های قبل نبود که وسطای کار از خودم خسته بشم. البته تایید سعید - دوستم- بی‌تاثیر نبود. سعیدی که مستقیم تو چشمت زل می‌زنه و می‌گه مزخرفه. شاید با ادبیاتی محترمانه‌تر ولی منظورش اینه که مزخرفه.

اورلاندو خلق شده و من خوشحالم. چه دنیا بفهمه چه نفهمه. من تک تک شخصیت هام رو دوست دارم. اورلاندو رو با وجود یخ بودنش دوست دارم. آکاپولکو رو با وجود احمق و بی چاک و دهن بودنش دوست دارم. خوشگله رو به خاطر لوس بودنش و پاریس رو به خاطر بی اعصاب بودنش دوست دارم.

و باور کنید هیچ چیز لذت بخش‌تر از این نیست که آدم هایی رو خلق کنید، بازیشون بدید، برنجونیدشون و از بین ببریدشون. هیچ چیز.

توضیحات ناشر

نمایشنامه اورلاندو ایده‌های جالبی دارد، از جمله نام‌گذاری افراد، داستان نمایش با دیالوگ‌های روانی به صورت نمایش ارائه شده است، دیالوگ‌های تاثیرگذار. گاهی متن بیش از حد به داستانگویی می‌افتد و درواقع به جای استفاده از موقعیت حال حاضر (زمان فعلی نمایشنامه/ موقعیت روی صحنه) به داستان‌های گذشته پناه می‌برد. این تا اندازه‌ای برای ساختن فضا و موقعیت لازم است بخصوص که داستان‌ها خوب طراحی و تعریف شده‌اند اما گاهی ما به جای غرق شدن در موقعیت انسانی حال حاضر، به داستان‌های گذشته پناه می‌بریم و تاثیر آنچه الان برای آدم‌ها اتفاق می‌افتد را فراموش می‌کنیم. اصل شکل دهنده متن موقعیت است، موقعیت خاص این شخصیت‌ها: آوارگان جنگی در پناهگاه آوارگان و بخصوص آکاپولکو که در یک موقعیت انسانی تا حد پوچی خطیر گرفتار است: یافتن پدر و مادری که او را به فرزندی قبول کنند.

* نسخه صوتی این کتاب با همکاری گروه فرهنگی کاسپین تولید شده و برای دانلود و شنیدن آنلاین در دسترس است.

موسیقی از 

Ashot Danielyan

این کتاب در تاریخ ۱۱ بهمن ماه ۱۳۹۲ (۳۱ ژانویه ۲۰۱۴) منتشر شده است.