فریبرز مسعودی کارش را با روزنامه‌نگاری در نشریه‌های ادبی و مجله‌های هنری سینمایی مانند مجله فیلم شروع کرد، خودش می‌گوید به خاطر دلبستگی زیادی که به ادبیات و هنر داشت نان درآوردن از این راه را نمی‌پسندید و به سرویس اقتصادی کوچ کرد. او همزمان به عنوان روزنامه‌نگار و پژوهشگر اقتصادی با رسانه‌ها اعم از چاپی و مجازی همکاری داشت و سردبیری چند مجله معتبر اقتصاد سیاسی و جامعه‌شناسی را سال‌ها بر عهده داشت. کار در روزنامه و طبیعت آن یعنی  کوتاه‌نویسی و ساده‌نویسی به تدریج جزء عادت‌های ثانویه او شده که در آثارش به خوبی دیده می‌شود. او هرگز ارتباط خود را با کتاب نگسست بلکه با معرفی کتاب در نشریات چاپی و مجازی خادم بی نام و نشان کتاب شد که از کودکی با آن بزرگ شده بود و با ناشرهایی نیز در آماده‌سازی یا ویرایش کتاب همکاری داشت. سرگرمی اصلی او در تمام این سال‌ها کتابخوانی و داستان‌نویسی برای دل خود بود، زیرا تا پیش از این هیچیک از کارهایش را به ناشران برای چاپ و انتشار نسپرد، چون نمی‌خواست عنان افکار و رویاهایش را به دیگری بسپارد، چه به قول م. امید: من نوحه‌سرای گل افسرده‌ی خویشم.