نام و نام خانوادگیِ او بهزاد ناظمیان‌پور است؛ فرزند کامیار و تاج؛ متولد ۱۳۶۶؛ صادره از تهران و بالیده در شاهرود. در دانشگاه‌های صنعتی اصفهان و صنعتی شاهرود درس مهندسی خوانده‌است و در دانشگاه‌های تربیت مدرس و علامه‌طباطبایی درس ادبیات. حالا معلم ادبیات است و همزمان در کارِ نوشتنِ رساله‌ای است دربارۀ زیبایی‌شناسیِ رمان فارسی. از سال ۱۳۸۵ داستان‌نویسی را آغاز کرده‌است. در آن سال‌ها از کارگاه‌های داستان‌نویسیِ آقایان سیامک مهاجری و محمدشریف بیخوف در دانشگاه صنعتی شاهرود بهره‌برده‌است و خودش هم چند سالی در آن دانشگاه درس داستان‌نویسی داده‌است. در دو جایزۀ داستان‌نویسی «چراغ مطالعه- دورۀ اول» و «زاینده‌رود-دورۀ چهارم» نفر اول شده‌است و در جایزۀ «بهرام صادقی- دورۀ دوم» شایستۀ تقدیر شناخته‌شده‌است.

این‌ها که گفتم همه او بود؛ یک سوم‌شخص مفرد؛ یک غایب.

من او نیستم. من می‌نویسم. من غایب نیستم. مفرد نیستم. من همۀ کسانی هستم که می‌نویسم. گناهِ تمامِ شخصیت‌ها را به گردن می‌گیرم و لذاتِ آن‌ها را تاب می‌آورم. من فقط وقتی داستان می‌نویسم وجود دارم. وقتی داستان نمی‌نویسم، مرده‌ای هستم در پوستِ او که رستاخیزِ خود را در اولین جملۀ داستانی که خواهد آمد انتظار می‌کشد.