سال ۲۰۱۰، روزنامه گاردین از چندین نویسنده برجسته‌ جهان خواست تا هرکدام ده رهنمود برای نوشتن داستان بدهند. ما در یک رشته پست وبلاگی، رهنمودهای بعضی از این نویسندگان را ترجمه می‌کنیم. بعضی از رهنمودها با شوخ‌طبعی خاص نویسنده همراه است. بعضی‌شان شاید قابل بحث باشند. به هرحال نکاتی هستند که از تجربه‌های آن‌ها برآمده‌اند. بخوانید و برایمان بگویید که با کدامشان موافق یا مخالفید!

ده قانون جاناتان فرنزن 

۱- خواننده‌ی شما یک دوست است، نه یک حریف  یا یک تماشاچی.

۲- داستانی که ماجراجویی‌های شخصی نویسنده به درون وحشت یا ناشناخته‌ها نباشد، نوشتنش جز برای پول ارزش دیگری ندارد.

۳- هرگز از کلمه «بعد» به عنوان حرف ربط استفاده نکنید. برای این منظور «و» را داریم.  جایگزینی «بعد» یک نوع تنبلی یا راه‌حل بی‌فایده نویسنده‌ی بی‌اعتنا به الفاظ، برای خلاص شدن از شر «و»های متعدد در یک صفحه است. 

۴- از زاویه سوم شخص روایت کنید مگر آنکه یک اول شخص به‌حق متمایز، جوری خودش را بروز بدهد که نتوان در برابرش مقاومت کرد.

۵- در زمانه‌ای که اطلاعات در سطح جهانی رایگان و در دسترس هستند، جستجوی گسترده برای یک رمان ارزشش را از دست می‌دهد.

۶- ناب‌ترین اتوبیوگرافی (خودزندگینامه‌نویسی) مستلزم نوآفرینی ناب است. هیچ‌کس تا به حال داستانی ننوشته که از «مسخ» اتوبیوگرافی‌تر باشد.

۷- آن زمان که آرام گرفته‌اید، بیشتر می‌یابید تا زمانی‌که در تعقیب هستید.

۸- جای تردید است که کسی که در محل کارش دسترسی به اینترنت دارد، بتواند داستان خوبی بنویسد.

۹- فعل‌های به نظر جذاب به‌ندرت جالبند.

۱۰- برای سنگدل بودن، ابتدا باید عشق بورزید.